Czarna Pantera 2: Wakanda w moim sercu to głębokie, pełne akcji spojrzenie na życie i dziedzictwo
Twarz nieżyjącego już Chadwicka Bosemana – i jego ukochanej postaci T'Challa – pojawia się na początku kontynuacji Czarna pantera 2 cały film, na pamiątkowych muralach i w tym wspaniałym intro Marvel Studios. Ale jego obecność i spuścizna są głęboko odczuwalne w całym filmie, ponieważ różne postacie (i publiczność) radzą sobie z żalem i kontynuują swoje życie w obliczu przeciwności – osobistych i superbohaterskich.
Reżyser Ryan Coogler dostarcza potężną kontynuację fenomenalnej Czarnej Pantery z 2018 roku, która jest zabawna, sprytna i przejmująca, imponująca w budowaniu świata, uczciwa w swoim spojrzeniu na światową politykę i naturalnie wypełniona ogromnymi sekwencjami akcji. (Jeśli przegapiłeś filmy „Iron Man”, to masz dosyć ludzi w opancerzonych superskafandrach).
Jednak w swoim emocjonalnym rdzeniu Wakanda w moim sercu to także film o sposobach, w jakie ludzie chronią swoją rodzinę i dziedzictwo, i – jak ścieżka T'Challa w Marvel Cinematic Universe – dowiedz się, gdzie stoją i podążaj za tymi, którzy byli przed nimi.
Jako sztuka naśladująca życie, film zaczyna się od straty: T'Challa który zmarł, a jego matka, królowa Ramonda (Angela Bassett), teraz rządzi Wakandą. Ale podczas gdy T'Challa był bardziej dyplomatyczny, starając się dzielić cenne vibranium swojego afrykańskiego narodu ze światem, Ramonda nie zgadza się po śmierci syna. Zamiast tego zabiera do zadań innych światowych przywódców, którzy są głodni wykorzystania tego naturalnego zasobu i atakują swój lud, aby go zdobyć.
Ameryka dostała w swoje ręce technologię, która wykrywa vibranium – najwyraźniej nie tylko w Wakandzie – i ten postęp wydobywa na powierzchnię kolejne ukryte królestwo: Talokan, złożone z podwodnych mieszkańców Mezoameryki dowodzonych przez tajemniczego Namora (Tenoch Huerta Mejía). Człowiek z prawdziwymi supermocami, a nie potęgą zaawansowanych technologii, grozi Riri Williamsowi (Dominique Thorne), 19-letniemu studentowi MIT, który opracował nowe urządzenie. Księżniczka Wakandy Shuri (Letitia Wright) i przywódczyni Dora Milaje Okoye (Danai Gurira) wyruszają w drogę, aby ją chronić.
W końcu Namor i Shuri rozmawiają od serca na temat swoich stron w tej nadciągającej wojnie, chociaż zdrada prowadzi do złej krwi, superszpieg Wakandan Nakia (Lupita Nyong'o) wkracza do walki, a ktoś nowy nosi płaszcz Czarnej Pantery w film, który robi całkiem sporo w dwie godziny i 41 minut, nie przedłużając przy tym powitania.
Czarna Pantera 2: Wakanda w moim sercu wplata się w rzeczywiste geopolityczne elementy thrillera lepiej niż jakikolwiek film Marvela od czasu „Kapitan Ameryka: Zimowy żołnierz”. Film oparty na scenariuszu autorstwa oryginalnych współautorów „Pantery”, Cooglera i Joe Roberta Cole'a, bada skutki izolacjonizmu i chciwości globalnych supermocarstw, jednocześnie zagłębiając się w historię kultury Majów z mieszkańcami Taloka. Pierwsza „Czarna Pantera” oszałamiająco odsłoniła świat Wakandy, a sequel ukazuje kolejną społeczność z intrygującą tradycją i tragiczną historią, która nie bez powodu nie chce pokazać się reszcie cywilizacji.
Kultura Majów i Mezoameryki oraz odniesienia są zawarte w wyglądzie Namora (Tenoch Huerta Mejía) i ludu Talokańskiego w Czarnej Panterze 2 Wakanda w moim sercu.
Rozważnie i dynamicznie grany przez Mejíę Namor to porywczy wróg, który podobnie jak Killmonger Michaela B. Jordana z pierwszej „Pantery”, podsyca antagonizm ze zrozumiałego miejsca. A jako młodzieńczy nowy Riri (który jest rodzajem nastoletniego Tony'ego Starka), Thorne dodaje lekkiego ducha poważnym wydarzeniom.
Powracająca obsada Wakandan otrzymuje najważniejsze elementy rozwoju postaci. Niektóre osobowości, takie jak uroczo przerażający M'Baku Winstona Duke'a, przyjmują nowe role, podczas gdy inne (zwłaszcza duet córka i mama Wrighta i Bassetta) mają transformacyjne łuki, które testują ich przekonania. Wakanda jest pełna zniewalających kobiet, które przychodzą tu same: kwestionują się nawzajem, podejmują trudne decyzje i zmagają się z komplikacjami w sposób, który sprawia, że oglądanie ich jest przyjemnością.
Czytaj także: „Most” zaczyna się jako traumatyczny dramat. Kończy się jako testament talentów dwóch aktorów
Czarna Pantera 2: Wakanda w moim sercu nie do końca pasuje do swojego poprzednika, niezwykłego wysiłku, który połączył powagę i mistrzowskie wykonanie Bosemana z darem Cooglera w zakresie doczesnej narracji. Ale sequel oferuje podobne osiągnięcie techniczne – kostiumy i scenografia są po prostu niesamowite – a elementy fabuły w oryginalnym filmie są opłacalne i mają konsekwencje w najnowszym filmie, który również traktuje śmierć T'Challa w bardzo realny i autentyczny sposób.
Nowa „Czarna Pantera” świętuje i oddaje cześć swojemu upadłemu bohaterowi, jednocześnie pokazując, że ten zakątek MCU pozostaje w niezwykle zdolnych rękach.
Komentarze
Prześlij komentarz